Wiele lat temu w audycji Beksińskiego usłyszałem „Decades” i przeżyłem katharsis. Okazało się, że jest to Joy Division. Do dziś słucham tej muzyki. Wczoraj obejrzałem „Control” i doświadczyłem tego samego uczucia.
Tym razem nie jest to egzaltowana, młodzieńcza fascynacja, określająca moją wrażliwość estetyczną ale refleksja nad życiem. Życiem osoby wrażliwej(nadwrażliwej), rozdartej pomiędzy twórczością, chorobom a codziennością: byciem mężem, ojcem, obywatelem. Ludzie nadwrażliwi, wielcy, żyjący niejako w innej świadomości nie radzą sobie z tym co całej reszcie populacji nie sprawia problemu.
Morrison nie zaśmiecał sobie głowy szarą codziennością, żył poza nią otwierając drzwi percepcji. Curtis tkwił w codzienności zatrzaskując kolejne drzwi… przed sobą.
Film świetnie to ukazuje. Nie przedstawia Curtisa jako legendę muzyki ale człowieka, który stał się legendą. Specyficzna narracja, b&w, muzyka Joy Division, duszna atmosfera robotniczego Manchasteru; to wszystko tworzy egzystencjalną, depresyjną naturę tego filmu tak charakterystyczną dla Curtisa i jego muzyki.
Film bez wątpienia dla ludzi, którzy znają temat.